czym jest przepuklina?
Wyobraź sobie, że Twoje mięśnie brzucha są jak mocna, ale w niektórych miejscach osłabiona ściana. Gdy pojawia się tam „dziura”, narządy wewnętrzne mogą się przez nią przecisnąć z jamy brzusznej pod skórę.
To właśnie przepuklina!
To właśnie przepuklina!
PRZEPUKLINY PACHWINY
Przepukliny w pachwinie powstają w trzech miejscach zlokalizowanych bardzo blisko siebie, ale ich objawy mogą się znacznie różnić.
Zawartość jamy brzusznej, najczęściej jelito cienkie lub tkanka tłuszczowa, przemieszcza się przez pierścień pachwinowy głęboki i przebiega wzdłuż kanału pachwinowego.
Przepuklina pachwinowa skośna jest najczęściej występującym typem przepukliny pachwinowej.
Czynniki ryzyka przepukliny pachwinowej
Występuje zarówno u dzieci, gdzie ma zwykle charakter wrodzony związany z niezamknięciem wyrostka pochwowego otrzewnej, jak i u dorosłych, u których sprzyjają jej czynniki takie jak osłabienie powłok brzusznych, przewlekły kaszel, zaparcia, praca fizyczna czy podnoszenie ciężarów. Nie bez znaczenia jest również genetycznie uwarunkowana wytrzymałość tkanek.
Objawy przepukliny pachwinowej
Klinicznie objawia się jako uwypuklenie w pachwinie, które powiększa się przy kaszlu czy wysiłku, a zmniejsza w pozycji leżącej.
Leczenie przepukliny pachwinowej
Leczenie przepukliny pachwinowej skośnej jest wyłącznie operacyjne – rekomendowane przez towarzystwa naukowe metody to naprawa z użyciem siatki syntetycznej, wykonywana metodą laparoskopową (TEP, TAPP), techniką otwartą (metoda Lichtensteina), a w wybranych przypadkach także robotową.
Wybór metody operacji przepukliny pachwinowej zależy od kilku czynników i należy do chirurga, ale jeśli istnieje taka możliwość, ostateczną decyzję może, a nawet powinien podjąć pacjent.
Typowym powikłaniem jest uwięźnięcie przepukliny, stan wymagający pilnej interwencji chirurgicznej z powodu ryzyka niedokrwienia i martwicy jelita.
Pprzepuklina pachwinowa prosta powstaje, gdy zawartość jamy brzusznej przemieszcza się przez osłabiony obszar tylnej ściany kanału pachwinowego.
Stanowi drugi, obok skośnej, najczęstszy typ przepukliny w okolicy pachwiny.
W odróżnieniu od przepukliny skośnej, nie przechodzi przez pierścień pachwinowy głęboki, a jej powstawanie wiąże się głównie z nabytym osłabieniem powłok brzusznych. Dlatego jest to typ przepukliny charakterystyczny dla osób dorosłych, szczególnie w starszym wieku.
Leczenie przepukliny pachwinowej prostej
Ryzyko uwięźnięcia przepukliny pachwinowej prostej jest mniejsze niż przepukliny skośnej, ale nadal wymaga ona leczenia.
Nie rożni się ono od leczenia przepukliny skośnej. Jest wyłącznie operacyjne.
Operacja przepukliny z użyciem siatki syntetycznej wykonana może być metodą laparoskopową (TEP, TAPP), techniką otwartą (metoda Lichtensteina), a w wybranych przypadkach także robotową.
Wybór techniki zależy od wieku, stanu zdrowia pacjenta, wielkości przepukliny i doświadczenia chirurga.
Przepuklina udowa powstaje w wyniku przemieszczenia zawartości jamy brzusznej przez kanał udowy, położony poniżej więzadła pachwinowego, przyśrodkowo od naczyń udowych.
Objawy przepukliny udowej
Objawia się jako guzek poniżej pachwiny. Typowym powikłaniem jest uwięźnięcie z niedrożnością jelit, które stanowi stan nagły i wymaga pilnej interwencji chirurgicznej.
Występowanie przepukliny udowej
Jest znacznie rzadsza niż przepuklina pachwinowa, ale ma istotne znaczenie kliniczne, ponieważ aż kilkadziesiąt procent przypadków ulega uwięźnięciu. Predysponowane są głównie kobiety, zwłaszcza po przebytych ciążach oraz w starszym wieku, co wiąże się z budową miednicy oraz osłabieniem tkanek.
Leczenie przepukliny udowej
Zgodnie z aktualnymi wytycznymi, leczenie przepukliny udowej jest wyłącznie operacyjne, z zastosowaniem siatki syntetycznej technikami małoinwazyjnymi – laparoskopowymi (TAPP, TEP) oraz robotowymi.
Ze względu na wysokie ryzyko powikłań,
przepuklina udowa powinna być operowana możliwie szybko po rozpoznaniu,
nawet jeśli nie daje dolegliwości.
przepuklina udowa powinna być operowana możliwie szybko po rozpoznaniu,
nawet jeśli nie daje dolegliwości.
Przepuklina mosznowa stanowi zaawansowaną postać przepukliny pachwinowej skośnej.
Powstaje, gdy worek przepuklinowy schodzi do moszny, powodując jej powiększenie. Może osiągać znaczne rozmiary, niekiedy zajmując całą objętość moszny i prowadząc do deformacji anatomicznych.
Objawy przepukliny mosznowej
Klinicznie objawia się jako jednostronne lub obustronne powiększenie moszny, które powiększa się przy wysiłku i kaszlu, a w pozycji leżącej może częściowo się zmniejszać.
Leczenie przepukliny mosznowej
Zawsze wymaga leczenia operacyjnego, chyba że stan ogólny pacjenta nie pozwala na jej bezpieczne przeprowadzenie.
Rekomendowane metody obejmują plastykę z użyciem siatki syntetycznej – techniką otwartą (metoda Lichtensteina), znacznie rzadziej minimalnie inwazyjną (TAPP, TEP), a w wybranych przypadkach także chirurgię robotową.
U pacjentów z bardzo dużymi przepuklinami mosznowymi nie zawsze możliwe jest leczenie małoinwazyjne i konieczne bywa etapowe przygotowanie do operacji.
U pacjentów z bardzo dużymi przepuklinami mosznowymi nie zawsze możliwe jest leczenie małoinwazyjne i konieczne bywa etapowe przygotowanie do operacji.
przepukliny brzuszne pierwotne
Przepukliny brzuszne pierwotne to ubytki ściany brzucha rozwijające się w nieoperowanych wcześniej miejscach jej osłabienia, najczęściej w rejonie pępka, kresy białej lub linii półksiężycowatej.
Przepuklina pępkowa powstaje w wyniku osłabienia struktur w obrębie pierścienia pępkowego – miejsca, gdzie w życiu płodowym przebiegały naczynia pępowinowe.
W momencie zwiększonego ciśnienia w jamie brzusznej (kaszel, wysiłek, ciąża, otyłość) dochodzi do uwypuklenia otrzewnej wraz z tkanką tłuszczową lub fragmentem jelita.
Objawy przepukliny pępkowej
Klinicznie jest to najczęściej uwypuklenie w obrębie pępka, często powiększające się przy wzroście ciśnienia w jamie brzusznej, ból, dyskomfort lub uczucie ciągnięcia.
W zaawansowanych przypadkach może przepuklina może osiągać znaczne rozmiary, może dochodzić do epizodów uwięźnięcia z bólem, nudnościami i niedrożnością jelit.
Uwięźnięcie przepukliny jest najpoważniejszym powikłaniem (5–15% przypadków), które może prowadzić do niedokrwienia i martwicy jelita.
To stan zagrożenia życia, wymagający pilnej interwencji chirurgicznej.
Leczenie przepukliny pępkowej
Standardem leczenia przepukliny pępkowej operacja.
Operacja przepukliny pępkowej polega na zeszyciu wrót przepukliny - obecnie jedynie przy bardzo małych defektach, albo operacji z użyciem siatki, która jest konieczna przy większych przepuklinach. Operacje dużych przepuklin wiążą się z bardzo dużym ryzykiem nawrotu. Operacja naprawcza z siatką może to być wykonana klasycznie, laparoskopowo lub robotowo, a wybór metody jest indywidualny.
Przepuklina kresy białej powstaje wskutek osłabienia struktury kresy białej, czyli włóknistego pasma biegnącego w linii środkowej brzucha od wyrostka mieczykowatego mostka do spojenia łonowego.
Objawy przepukliny kresy białej
Najczęściej lokalizuje się powyżej pępka i może być pojedyncza lub mnoga.
Wrota przepukliny są zwykle wąskie, dlatego najczęściej zawierają przedotrzewnową tkankę tłuszczową, rzadziej jelito. Klinicznie objawia się jako guzek w linii środkowej brzucha, pojawiający się lub powiększający się przy wzroście ciśnienia śródbrzusznego. Może powodować ból, dyskomfort lub być mylona z innymi zmianami w tej okolicy (np. guzem). Wąskie wrota zwiększają ryzyko uwięźnięcia zawartości przepukliny.
Wrota przepukliny są zwykle wąskie, dlatego najczęściej zawierają przedotrzewnową tkankę tłuszczową, rzadziej jelito. Klinicznie objawia się jako guzek w linii środkowej brzucha, pojawiający się lub powiększający się przy wzroście ciśnienia śródbrzusznego. Może powodować ból, dyskomfort lub być mylona z innymi zmianami w tej okolicy (np. guzem). Wąskie wrota zwiększają ryzyko uwięźnięcia zawartości przepukliny.
Czynniki ryzyka przepukliny kresy białej
Do czynników ryzyka należą: otyłość, przewlekłe zaparcia, kaszel, intensywny wysiłek fizyczny oraz ciąża.
Leczenie przepukliny kresy białej
Leczenie jest wyłącznie operacyjne. Najlepsze wyniki daje plastyka z użyciem siatki syntetycznej, ale bardzo małe przepukliny można zamknąc szwem. Operacje bez użycia siatki są obecnie zarezerwowane jedynie dla bardzo małych przepuklin, ze względu na wysokie ryzyko nawrotu w przypadku większych wrót.
Przepuklina Spiegla jest rzadką postacią przepukliny brzusznej, lokalizującą się wzdłuż linii półksiężycowatej Spiegla – granicy pomiędzy mięśniem prostym a mięśniami skośnymi brzucha. Najczęściej występuje w dolnej części brzucha, poniżej poziomu pępka.
Objawy przepukliny Spiegla
Przepuklina Spiegla tak duża jak na zdjęciu obok zdarza się wyjątkowo rzadko. Zazwycznaj manifestuje się jako niewielkie, często trudne do zauważenia uwypuklenie w bocznej części brzucha, które może powodować ból lub dyskomfort, nasilający się podczas kaszlu czy wysiłku fizycznego.
Diagnostyka przepukliny Spiegla
Ze względu na nietypową lokalizację, diagnostyka bywa trudna i często wymaga potwierdzenia w badaniach obrazowych, takich jak USG lub tomografia komputerowa.
Leczenie przepukliny Spiegla
Leczenie jest wyłącznie chirurgiczne.
Złotym standardem jest rekonstrukcja ściany brzucha z użyciem siatki syntetycznej – metodą otwartą lub laparoskopową albo robotową. Ostateczny wybór metody jest indywidualny.
PRZEPUKLINY BRZUSZNE WTÓRNE czyli pooperacyjne
Przepukliny brzuszne wtórne to ubytki powłok brzucha, które powstają w miejscu wcześniejszej operacji lub stomii. Są częstym powikłaniem po zabiegach chirurgicznych i wymagają indywidualnego planu leczenia.
Przepuklina pooperacyjna jest powikłaniem po zabiegach chirurgicznych w obrębie jamy brzusznej i wynika z osłabienia powłok w miejscu blizny pooperacyjnej.
Częstość występowania przepuklin pooperacjach brzucha
Ocenia się, że około w 10–20% blizn po operacji brzusznej, dojdzie do powstania przepukliny.
Ryzyko rośnie przy zakażeniach rany, otyłości, chorobach przewlekłych czy intensywnym wysiłku fizycznym w okresie gojenia.
Ryzyko rośnie przy zakażeniach rany, otyłości, chorobach przewlekłych czy intensywnym wysiłku fizycznym w okresie gojenia.
Objawy przepuklin brzusznych
Klinicznie manifestuje się jako uwypuklenie w linii blizny, które powiększa się przy wzroście ciśnienia śródbrzusznego. Może powodować ból, dyskomfort, a przy dużych rozmiarach znacznie ograniczać codzienne funkcjonowanie.
Leczenie przepukliny brzusznej pooperacyjnej
Leczenie przepuklin pooperacyjnych jest wyłącznie operacyjne. Z operacji rezygnyje się jedynie wówczas, gdy ryzyko powikłań po operacji jest większe niż korzyści po jej przeprowadzeniu.
W zależności od wielkości i lokalizacji przepukliny stosuje się różne techniki: otwarte lub minimalnie inwazyjne – laparoskopowe i robotowe. Jednak niezależnie od wybranej metody, aktualne wytyczne rekomendują stosowanie siatek syntetycznych, które w znacznym stopniu zmniejszają ryzyko nawrotu.
W przypadkach bardzo dużych przepuklin konieczne bywa przygotowanie pacjenta, a czasem zastosowanie nowoczesnych metod wspomagających, takich jak np. toksyna botulinowa do rozluźnienia mięśni brzucha w celu ułatwienia odtworzenia ciągłości powłok.
Czy przepuklinę trzeba operować, jeżeli nie powoduje dolegliwość?
Przepuklina jest wskazaniem do operacji. Istnieje niewiele wyjątków od tej reguły.
Powikłaniem przepukliny, które występuje nagle, często bez poprzedzających, ostrzegawczych objawów jest uwięźnięcie przepukliny. Zawartość worka przepuklinowego ulega "zaklinowaniu", co prowadzi do niedrożności i niedokrwienia jelita. Stan ten wymaga pilnej interwencji chirurgicznej. Bez doraźnej operacji dochodzi do zapalenia otrzewnej, w dalszej kolejności do wstrząsu septycznego (sepsy) i w konsekwencji zgonu.
Drugim powodem, dla którego lepiej i bezpiecznej operować przepuklinę w trybie planowym, to możliwość przygotowania pacjenta do operacji.
Powikłaniem przepukliny, które występuje nagle, często bez poprzedzających, ostrzegawczych objawów jest uwięźnięcie przepukliny. Zawartość worka przepuklinowego ulega "zaklinowaniu", co prowadzi do niedrożności i niedokrwienia jelita. Stan ten wymaga pilnej interwencji chirurgicznej. Bez doraźnej operacji dochodzi do zapalenia otrzewnej, w dalszej kolejności do wstrząsu septycznego (sepsy) i w konsekwencji zgonu.
Drugim powodem, dla którego lepiej i bezpiecznej operować przepuklinę w trybie planowym, to możliwość przygotowania pacjenta do operacji.
Powstaje w wyniku poszerzenia otworu w powłokach brzusznych wokół stomii, co prowadzi do przemieszczenia się jelita lub tkanki tłuszczowej do przestrzeni podskórnej.
Częstość występowania przepuklin okołostomijnych
Przepuklina okołostomijna jest jednym z najczęstszych powikłań po wyłonieniu stomii.
Jej częstość może sięgać nawet 30–50% w ciągu kilku lat od operacji.
Jej częstość może sięgać nawet 30–50% w ciągu kilku lat od operacji.
Objawy przepukliny okołostomijnej
Objawia się jako uwypuklenie wokół stomii, które może powodować ból, trudności w utrzymaniu szczelności sprzętu stomijnego, podciekanie treści jelitowej, a także problemy dermatologiczne.
Powikłania obejmują uwięźnięcie i niedrożność jelit, co stanowi stan nagły.
Powikłania obejmują uwięźnięcie i niedrożność jelit, co stanowi stan nagły.
Leczenie przepukliny okołostomijnej
Leczenie zachowawcze (dobór odpowiedniego sprzętu stomijnego, pasy elastyczne, modyfikacje stylu życia) może złagodzić objawy, ale nie zawsze likwiduje problem, co stanowi wskazanie do leczenia operacyjnego.
Zgodnie z aktualnymi wytycznymi, złotym standardem leczenia chirurgicznego pozostaje zastosowanie siatek syntetycznych. Stosuje się różne techniki operacyjne: otwarte, laparoskopowe oraz robotowe.
Wybór zależy od lokalizacji stomii, stopnia zaawansowania przepukliny, chorób towarzyszących. Coraz częściej wykorzystuje się specjalne, dedykowane siatki do przepuklin okołostomijnych, które zmniejszają ryzyko nawrotu.
Przepuklina nawrotowa definiowana jest jako ponowne wystąpienie przepukliny w miejscu wcześniej przeprowadzonej operacji naprawczej.
Częstość występowania nawrotów po operacjach przepuklin
Szacuje się, że po klasycznych operacjach bez użycia siatki ryzyko nawrotu sięgało nawet 20–30%, podczas gdy po współczesnych technikach z siatką spada do kilku procent. Niemniej nawroty nadal występują, zwłaszcza w przypadku dużych przepuklin, zakażeń rany, nieprawidłowej techniki operacyjnej, otyłości czy chorób przewlekłych (np. przewlekła obturacyjna choroba płuc, przewlekłe zaparcia).
Objawy przepuklin nawrotowych
Objawy są zbliżone do pierwotnej przepukliny – uwypuklenie, ból, dyskomfort i ryzyko uwięźnięcia jelita.
Leczenie nawrotu przepukliny
Aktualne wytyczne rekomendują w takich przypadkach wykorzystanie innego dostępu niż pierwotnie – np. jeśli pierwotna operacja była otwarta, zaleca się podejście laparoskopowe (TAPP, TEP, IPOM plus), a jeśli laparoskopowe – rozważenie operacji otwartej (np. sublay, TAR). Coraz częściej stosuje się chirurgię robotową, która pozwala na precyzyjną preparację w trudnym terenie operacyjnym.
Kluczowe znaczenie ma także optymalizacja stanu pacjenta przed ponowną operacją (prehabilitacja, redukcja masy ciała, leczenie chorób współistniejących), co zmniejsza ryzyko kolejnych nawrotów i powikłań.
Operacje nawrotowe należą do najtrudniejszych w chirurgii ściany brzucha z powodu blizn, zrostów i zaburzonej anatomii.
Przepuklina olbrzymia (ang. complex hernia), obejmuje duże ubytki powłok brzusznych, najczęściej po przebytych operacjach lub w wyniku progresji nieleczonych przepuklin. Jednak termin "complex hernia" nie odnosi się wyłącznie do przepuklin o dużych rozmiarach.
Pojęcie to obejmuje wszystkie przepukliny brzuszne, które ze względu na rozległość, lokalizację lub warunki miejscowe stanowią szczególne wyzwanie chirurgiczne.
Do tej grupy zalicza się:
- przepukliny olbrzymie z utratą domeny (loss of domain),
- przepukliny nawrotowe, zwłaszcza po wielokrotnych operacjach,
- przepukliny w miejscach zakażonych lub ze współistniejącą przetoką,
- przepukliny w trudnych anatomicznie lokalizacjach (np. okołostomijne, w górnej części jamy brzusznej).
- przepukliny olbrzymie z utratą domeny (loss of domain),
- przepukliny nawrotowe, zwłaszcza po wielokrotnych operacjach,
- przepukliny w miejscach zakażonych lub ze współistniejącą przetoką,
- przepukliny w trudnych anatomicznie lokalizacjach (np. okołostomijne, w górnej części jamy brzusznej).
Leczenie przepuklin olbrzymich
Przepukliny olbrzymie pozostają jednym z największych wyzwań współczesnej chirurgii ściany brzucha i wymagają doświadczenia, planowania oraz dostępu do nowoczesnych technik operacyjnych.
Leczenie przepuklin złożonych wymaga indywidualnego podejścia i powinno być prowadzone w wyspecjalizowanych ośrodkach. Stosuje się zaawansowane techniki rekonstrukcyjne.
U wielu pacjentów konieczne jest przygotowanie przedoperacyjne: prehabilitacja, redukcja masy ciała, optymalizacja leczenia chorób współistniejących, a także zastosowanie metod wspomagających – np. toksyny botulinowej w mięśnie brzucha.
ROZSTĘP MIĘŚNI PROSTYCH BRZUCHA
Rozstęp mięśni prostych brzucha to poszerzenie kresy białej.
Nie jest klasyfikowany jako przepuklina,
ponieważ nie dochodzi do powstania wrót przepuklinowych.
Jest zaburzeniem funkcji powłok brzusznych.
ponieważ nie dochodzi do powstania wrót przepuklinowych.
Jest zaburzeniem funkcji powłok brzusznych.
Co powoduje rozstęp mięśni prostych?
Najczęściej występuje u kobiet po przebytych ciążach, jednak może dotyczyć również mężczyzn – szczególnie z otyłością brzuszną, przewlekłym wzrostem ciśnienia śródbrzusznego.
Czy każdy rozstęp mięśni prostych wymaga operacji?
Nie.
Podstawą jest leczenie zachowawcze – fizjoterapia ukierunkowana na aktywację mięśni głębokich brzucha i dna miednicy, unikanie ćwiczeń zwiększających ciśnienie śródbrzuszne.
Zgodnie z aktualnymi wytycznymi, decyzja o operacji powinna być podejmowana indywidualnie – w oparciu o objawy, stopień rozstępu i potrzeby pacjenta, a nie jedynie na podstawie pomiaru szerokości kresy białej.
Podstawą jest leczenie zachowawcze – fizjoterapia ukierunkowana na aktywację mięśni głębokich brzucha i dna miednicy, unikanie ćwiczeń zwiększających ciśnienie śródbrzuszne.
Zgodnie z aktualnymi wytycznymi, decyzja o operacji powinna być podejmowana indywidualnie – w oparciu o objawy, stopień rozstępu i potrzeby pacjenta, a nie jedynie na podstawie pomiaru szerokości kresy białej.
jak operuje się rozstęp mięśni prostych?
Stosuje się różne techniki:
- klasyczne z zeszyciem kresy białej i wzmocnieniem siatką syntetyczną
- małoinwazyjne (laparoskopowe, np. SCOLA – SubCutaneous OnLay Approach), a także
- robotowe, które umożliwiają precyzyjne zszycie kresy białej i implantację siatki wzmacniającej.
- klasyczne z zeszyciem kresy białej i wzmocnieniem siatką syntetyczną
- małoinwazyjne (laparoskopowe, np. SCOLA – SubCutaneous OnLay Approach), a także
- robotowe, które umożliwiają precyzyjne zszycie kresy białej i implantację siatki wzmacniającej.
Poporodowa niewydolność powłok brzucha
Ciąża i poród to dla kobiecego ciała wyjątkowy wysiłek. W ich następstwie może dojść do osłabienia struktur mięśniowo - powięziowych przedniej ściany brzucha.
Poporodowa niewydolność powłok brzucha (PPAWI) - to stan, w którym przednia ściana brzucha – zwłaszcza jej środkowa część, czyli kresa biała – nie wraca do prawidłowego napięcia i funkcji po porodzie.
Czy Poporodowa niewydolność to rozstęp mięśni prostych?
Choć często utożsamiana jedynie z rozejściem mięśni prostych (tzw. diastasis recti), w rzeczywistości może obejmować znacznie szerszy zespół objawów, które mają wpływ zarówno na wygląd brzucha, jak i funkcję całego tułowia.
Najczęściej wiąże się z:
- rozejściem mięśni prostych brzucha (DRA),
- osłabieniem mięśni głębokich i ich koordynacji,
- przepukliną pępka lub kresy białej,
- uczuciem „luźnego” brzucha lub jego wypukłości przy wysiłku,
-bólami pleców lub zaburzeniem postawy.
Najczęściej wiąże się z:
- rozejściem mięśni prostych brzucha (DRA),
- osłabieniem mięśni głębokich i ich koordynacji,
- przepukliną pępka lub kresy białej,
- uczuciem „luźnego” brzucha lub jego wypukłości przy wysiłku,
-bólami pleców lub zaburzeniem postawy.
Czy zawsze należy skonsultować się z chirurgiem?
Objawy, które powinny Cię skłonić do wizyty:
- uczucie osłabienia tułowia przy podnoszeniu dziecka
- bóle lędźwiowe, uczucie braku stabilizacji
- trudności z powrotem do aktywności fizycznej
- guzek w okolicy pępka lub kresy białej
- brak poprawy mimo fizjoterapii
- uczucie osłabienia tułowia przy podnoszeniu dziecka
- bóle lędźwiowe, uczucie braku stabilizacji
- trudności z powrotem do aktywności fizycznej
- guzek w okolicy pępka lub kresy białej
- brak poprawy mimo fizjoterapii
Czy każda niewydolność wymaga operacji?
Nie.
Wiele łagodnych przypadków dobrze reaguje na odpowiednio dobraną fizjoterapię uroginekologiczną.
Wiele łagodnych przypadków dobrze reaguje na odpowiednio dobraną fizjoterapię uroginekologiczną.
Czy operacja oznacza koniec planów na kolejną ciążę?
Nie zawsze. Jeśli planowana jest kolejna ciąża warto odroczyć leczenie operacyjne i skupić się na fizjoterapii. W szczególnych przypadkach możliwa jest ciąza po przeprowadzonej operacji, choć należy liczyć się z ryzykiem nawrotu objawów.
jak operuje się poporodową niewydolność brzucha?
Dobór metody zależy od stopnia niewydolności, obecności przepuklin oraz planów pacjentki (np. przyszłe ciąże). Wśród dostępnych technik operacyjnych znajdują się:
- SCOLA - małoinwazyjna metoda endoskopowa z dostępu przez okolicę spojenia łonowego. Pozwala na zszycie rozejścia mięśni i wzmocnienie ściany brzucha siatką.
- metody robotowe rzadziej laparoskopowe - stosowane najczęściej przy współistniejących przepuklinach, można z ich pomocą z dużą precyzją odtworzyć ciągłość powięzi i umieścić siatkę wzmacniającą w głębszych warstwach ściany brzucha.
- operacje klasyczne -zalecane głównie w bardziej zaawansowanych przypadkach oraz gdy pacjentka jest zainteresowana wycięciem nadmiaru skóry czyli abdominoplastyką.
- SCOLA - małoinwazyjna metoda endoskopowa z dostępu przez okolicę spojenia łonowego. Pozwala na zszycie rozejścia mięśni i wzmocnienie ściany brzucha siatką.
- metody robotowe rzadziej laparoskopowe - stosowane najczęściej przy współistniejących przepuklinach, można z ich pomocą z dużą precyzją odtworzyć ciągłość powięzi i umieścić siatkę wzmacniającą w głębszych warstwach ściany brzucha.
- operacje klasyczne -zalecane głównie w bardziej zaawansowanych przypadkach oraz gdy pacjentka jest zainteresowana wycięciem nadmiaru skóry czyli abdominoplastyką.
FASCYNUJĄCE LICZBY, KTÓRE WARTO ZNAĆ
Dane o przepuklinach to nie tylko suche statystyki – to wskazówki, które mogą pomóc Ci zadbać o zdrowie.
Ogromna skala
Przepukliny pachwinowe to aż 65-75% wszystkich przepuklin brzusznych. Są tak powszechne, że co roku na świecie wykonuje się ponad 20 milionów operacji z ich powodu. To jedna z najczęstszych przyczyn wizyt na stole operacyjnym!
Wiek ma znaczenie
Z wiekiem nasze mięśnie słabną, co zwiększa ryzyko przepukliny. Statystycznie 1 na 8 osób po 50. roku życia może mieć z nimi do czynienia. To pokazuje, jak ważne są regularne badania!
Co sprzyja przepuklinom?
Otyłość, przewlekły kaszel, zaparcia, ciąża czy podnoszenie ciężkich przedmiotów to tylko niektóre czynniki ryzyka powstanie przepukliny. Geny też maja znaczenie. Jeśli w Twojej rodzinie ktoś miał przepuklinę, Twoje ryzyko rośnie 3-5 razy.
Czy przepuklina jest niebezpieczna?
Około 15-20% przepuklin pachwinowych może ulec uwięźnięciu, czyli zablokowaniu narządów w „worku” przepuklinowym. To niebezpieczna sytuacja, która wymaga szybkiej operacji, by uniknąć poważnych komplikacji, takich jak niedrożność czy martwica jelit. Te ostatnie są stanami, mogącymi stanowić zagrożenie dla życia.
Czy w Polsce operuje się dużo przepuklin?
W Polsce przepukliny to jeden z głównych powodów wizyt u chirurga. Szacuje się, że 15-20% Polaków w pewnym momencie życia będzie potrzebowało pomocy z powodu przepukliny. To tysiące osób rocznie!
Każdego roku w Polsce przeprowadza się 50-70 tysięcy zabiegów z powodu przepuklin. Dzięki nowoczesnym technikom operacyjnym i nowym technologiom, takim jak biokompatybilne siatki, czas powrotu do pełni sił jest krótszy niż kiedykolwiek.
Dzięki rosnącej świadomości Polacy coraz lepiej rozpoznają objawy przepuklin, takie jak guzek w pachwinie, ból przy wysiłku czy uczucie „ciągnięcia” w brzuchu. Wczesne zgłoszenie się do lekarza to najlepsza droga do szybkiego wyleczenia.
Czy w Polsce stosuje się nowoczesne metody operacji przepuklin?
Polska chirurgia ma się czym pochwalić!
Metoda Lichtensteina, z użyciem specjalnej siatki wzmacniającej mięśnie, osiąga skuteczność na poziomie 95-98%, a ryzyko nawrotu to tylko 2-3%. Jest ona jednak coraz częściej zastępowana przez techniki laparoskopowe, które są mniej inwazyjne i przyspieszają powrót do zdrowia. Mają one podobna skuteczność, dają szansę na szybszy powrót do normalnych aktywności, ale nie u każdego Pacjenta mogą być zastosowane.
Metoda Lichtensteina, z użyciem specjalnej siatki wzmacniającej mięśnie, osiąga skuteczność na poziomie 95-98%, a ryzyko nawrotu to tylko 2-3%. Jest ona jednak coraz częściej zastępowana przez techniki laparoskopowe, które są mniej inwazyjne i przyspieszają powrót do zdrowia. Mają one podobna skuteczność, dają szansę na szybszy powrót do normalnych aktywności, ale nie u każdego Pacjenta mogą być zastosowane.